Έχω διαβάσει τη Συμφωνία των Πρεσπών πολλές φορές, και όσο περισσότερο την διαβάζω, τόσο περισσότερο είναι εμφανές ότι οι ανημέρωτοι ακαδημαϊκοί των MΚΟ που την έγραψαν ενδιαφέρθηκαν μόνον για την θεωρητική πλευρά της συμφωνίας. Η γλώσσα αλλά και το στυλ της Συμφωνίας δείχνουν καθαρά ότι οι εμπλεκόμενοι στην συγγραφή δεν ήταν ούτε νομικοί ούτε διπλωμάτες με γνώση και εμπειρία σε διπλωματικά μέσα και όργανα. Είναι το μόνο συμπέρασμα που βγάζει όποιος γνωρίζει τη θεωρία και την πρακτική των πολιτικών επιστημών που σχετίζονται με το Μακεδονικό Ζήτημα. Oι γράφοντες και οι συντάκτες ήταν ερασιτέχνες.  
 
Για πολλούς Ακαδημαϊκούς θα μπορούσε η συμφωνία να έχει νόημα. Παραδείγματος χάριν, ο λόγος που οι Σλάβοι της Δημοκρατίας των Σκοπίων ονομάζονται «Μακεδόνες» αναφέρεται και εξηγείται από τον Μισίρκοφ στο βιβλίο του «Περἰ Μακεδονικών Θεμάτων» (За македонцките работи) (Σκόπια, 1974, 158-9) και στο Βιβλίο του Προέδρου Γκλίγκοροφ, «Η Μακεδονία είναι το μόνο που έχουμε» (Македонија е сé Што Имаме) (Σκόπια, 2000, 354).
 
Ωστόσο, λαμβάνοντας μια σελίδα από τον Καρλ φον Κλάουζεβιτς, η συμφωνία όπως είναι γραμμένη, στερείται την κατάλληλη τροποποίηση της θεωρίας στην πραγματικότητα. Στη θεωρία, οι δύο λαοί, Έλληνες και Σλάβοι, ή όπως η συμφωνία επαναπροσδιορίζει τους τελευταίους, «Μακεδόνες», μπορούν να ζουν δίπλα - δίπλα, ευτυχισμένοι. Όμως ούτε ο Λένιν δεν συμφωνεί με κάτι τέτοιο. Ας μη ξεχνούμε ότι η ΕΣΣΔ και η Λαϊκή Κίνα ήταν πολύ επικινδύνως κοντά σε ανοικτή σύρραξη (Djilas, 1971, 175).
 
«Αλλά όλα παίρνουν μια διαφορετική μορφή όταν περνούμε από την θεωρία στην πράξη. Στην πρώτη, όλα πρέπει να υπόκεινται σε αισιοδοξία και πρέπει να φανταζόμαστε τη μία πλευρά καθώς και την άλλη, ενώ αγωνιζόμαστε για την τελειότητα και ακόμη και την επίτευξη της. Θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα; Θα μπορούσε…εάν περιέχει τέλεια και πλήρη λύση, απηλλαγμένη από οποιαδήποτε αντίδραση σε αυτήν, μέσω ενός προκαταρκτικού υπολογισμού της πολιτικής κατάστασης που θα προκύψει από αυτήν» (Κλάουζεβιτς, 2000, 268).

Αυτή η συμφωνία μέσω της αοριστίας σε ορισμένα χωρία και μια σειρά ελαττωματικών συλλογισμών και πλάνων είναι πηγή παγίδων για την ελληνική πλευρά, και με κάποιους τρόπους μέσα από την ειδική φροντίδα των πολλαπλών «ωχ αδερφέ, δεν βαριέσαι» και «όλοι αδέλφια είμαστε» των ακαδημαϊκών συντακτών, φέρουν στο μυαλό την ενδεχόμενη εφαρμογή του προσκοπικού κανόνα «Ο Αίολος θυμώνει οι άνεμοι φυσούν καταστροφή σ' ό,τι κι αν βρουν».
 
Όσοι πιστεύουν ότι η συμφωνία τέθηκε στα σκαριά πέρυσι, πλανιόνται οικτρώς. Η συγκέντρωση των κύριων σημείων της συντάχθηκε σχεδόν αμέσως μετά την Ενδιάμεση Συμφωνία το 1995.  Αν και η Ενδιάμεσος Συμφωνία είχε υπογραφεί μόνον για το όνομα της χώρας, σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις των Σκοπίων και Αθηνών διαπραγματεύθηκαν επισήμως το όνομα της χώρας, όμως σιωπηλώς και υπογείως, λόγω επιμονής των Σκοπίων και την «κατανόηση» των Ελλήνων πολιτικών, «διαπραγματεύτηκαν» το θέμα της εθνικότητας, γλώσσας και κληρονομιάς.
 
Το 2008, ο Πρόεδρος Τσερβένκοφσκι πρότεινε στην  Ντόρα Μπακογιάννη να εισάγουν  την ιδέα της εθνότητας, γλώσσας και κληρονομιάς σιωπηρά στην τελική έκδοση της Συμφωνίας με έμμεσο τρόπο ώστε ο Ελληνικός λαός να μην το αντιληφθεί παρά μόνον ως το αποτέλεσμα της εφαρμογής της συμφωνίας. Η Ντόρα Μπακογιάννη μάλιστα  διαπραγματεύτηκε με τον Μιλοσόσκι αμέσως μετά το Βουκουρέστι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα για την Ελλάδα ήταν η erga omnes ή «όλες τις χρήσεις» και η συμπερίληψη του τελικού ονόματος στο Σύνταγμα της ΠΓΔΜ. Η κ. Μπακογιάννη, όπως και η ίδια, άρχισε να πιέζει την ιδέα της διεθνούς χρήσης μόνο για να αποφύγει ακόμη και την αναγνώριση erga omnes.
 
Αυτό που δεν καταλαβαίνω στο ζήτημα της γλώσσας είναι το εξής. Η ύπαρξη Γενικού  Προξενείου στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας από το 1951 σήμαινε μια έμμεση αλλά σίγουρη αναγνώριση της τοποθεσίας δηλαδή της «Μακεδονίας» οπου ο λαός ονομαζόταν «Μακεδονικός» και μιλούσε την «Μακεδονική» γλώσσα. Αυτό και μόνον δεν συνιστούσε αποδοχή των Σκοπίων ως Μακεδονία και τα παράγωγά της λέξεως; Γιατί το ΥΠΕΞ έπαιζε με το θέμα του ονόματος για τόσα χρόνια και περίμενε τόσο καιρό να δικαιολογήσει τέτοια φαυλότητα; Ίσως ήταν το όνομα προφανές, και ποτέ δεν είδε. Το λέω αυτό, διότι στο θέμα του ονόματος της χώρας έκανε σχεδόν 70 χρόνια, αλλά στο θέμα της γλώσσας βρήκε μια παιδαριώδη δικαιολογία.

Ο κόσμος έχει μετατρέψει το εθνικό θέμα της ονομασίας των Σκοπίων σε συζήτηση καφενείου με φανταστικά ατομικά επιτεύγματα για το τι θα έκαμνε κάποιος εάν ήταν πρωθυπουργός της Ελλάδος για μία ημέρα.

Εδώ και 70 χρόνια Έλληνες πολιτικοί και διπλωμάται μας έλεγαν ότι τα Σκόπια έχουν το πρόβλημα και όχι η Ελλάδα. Εάν το σκεπτικό είναι το ίδιο, τότε να ετοιμασθούν οι Μακεδόνες να μάθουν την γλώσσα των Σκοπίων. Οι μπούρδες των Ελλήνων πολιτικών ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει τίποτε διότι τα Σκόπια είναι ανεξάρτητη χώρα αποδεικνύει πολιτική ανικανότητα ή απροθυμία. Εάν τα πολιτικώς ακραία άτομα θέλουν να έχουν πατρίδα να σταματήσουν τις ηλιθιότητες και να βοηθήσουν την κυβέρνηση, όποια ικανή κυβέρνηση ψηφίσει ο λαός για να καθαρίσουν τον καρκίνο. Ο Μακεδονισμός είναι καρκίνος και εάν αφεθεί ελεύθερος θα μολύνει την περιοχή. Τα καρκινώματα άρχισαν το 1878 και όχι μόνον είναι ζωντανά αλλά συνεχώς αριθμητικώς και ποιοτικώς αυξάνονται και έχουν μετατραπεί σε συμπαγή μάζα.

Οι Έλληνες πρέπει να το πάρουν απόφαση ότι οι εθνοπατέρες που απερίσκεπτα ψήφιζαν και ψηφίζουν έχουν δεσμευτεί από τις 26 Ιανουαρίου 1993 (επιστολή Μιτσοτάκη στον Πρόεδρο Κλίντον) και τις 13 Σεπτεμβρίου 1995 (Ενδιάμεσος Συμφωνία) να συμβιβαστούν μόνον για το όνομα της χώρας. Επίσης πρέπει να λάβουν υπόψη ότι υπάρχουν σημεία τα οποία είναι υπό συζήτηση στα οποία ενέδωσαν προηγούμενοι(ες) υπουργοί εξωτερικών λόγω ελλείψεως απαραιτήτων για το θέμα γνώσεων, απερισκεψίας, επιπολαιότητος, και ελλείψεως εγκύρων επιχειρημάτων τα οποία έχουν βλάψει την Ελλάδα.

Λόγω αυτών των γεγονότων και το παρατράβηγμα του ζητήματος από τα Σκόπια για το οποίο η Ελλάδα φέρει μεγάλη ευθύνη λόγω ερασιτεχνών πολιτικάντηδων και των δουλοπρεπών συμβούλων τους, έχει διεθνή υποχρέωση να συμβιβαστεί. Η ερώτηση δεν τίθεται πιά στο «εάν» αλλά στο τι όνομα θα συγκατατεθούν τα Σκόπια και εάν θα αποδεχθούν να αλλάξουν το Σύνταγμά τους.

Το θέμα όμως που πηγάζει είναι κάτι που η Ενδιάμεση Συμφωνία δεν προβλέπει. Αυτό είναι το θέμα των παραγώγων. Επειδή υπάρχει νομική διαφορά μεταξύ υπηκοότητος, ιθαγενείας και βεβαίως της εθνότητος των Σλάβων τα Σκόπια έχουν κιόλας τραβήξει κόκκινες γραμμές για το τι θα δεχθούν και τι δεν θα δεχτούν. Οι ίδιες γραμμές είναι επικίνδυνες για την Εθνική Ασφάλεια της Ελλάδος.

Όσοι γνωρίζουν πώς να διακρίνουν ένα εθνικό θέμα από ένα ζήτημα εθνικής ασφαλείας, θέλουν να μάθουν τι μέτρα η κυβέρνησις προτίθεται να παρεμβάλει μέσω διπλωματικών μέσων και θεσμών, εκτός από τη συνθήκη και πως θα τα εισάγει αρμοδίως στην Λευκή Βίβλο, στο Στρατηγικό Πλαίσιο Εθνικής Αμύνης, στην Εθνική Αμυντική Πολιτική, στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική. Τα ανωτέρω πρέπει να αντικατοπτρίζουν όλα τα πολιτικά και οικονομικά μέσα που η Ελλάδα διαθέτει και σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει ούτως ώστε να μπορεί να τα εκμεταλλευτεί η εκάστοτε κυβέρνησις στην καταπολέμηση του "Μακεδονισμού" των Σκοπίων. Δηλαδή, η Ελλάδα πρέπει επιτέλους να αναπτύξει μία ενιαία εθνική εξωτερική πολιτική.

​Η επερχόμενη συνθήκη χωρίς η ελληνική κυβέρνησις να αντιμετωπίσει σθεναρώς και επιδεξίως το ζήτημα του Μακεδονισμού απλώς θα παρατείνει το πρόβλημα αλλά σε διαφορετικό επίπεδο δίνοντας στα Σκόπια περισσότερο χρόνο για να αναπτύξουν τον εθνικό τους στόχο, τον αλυτρωτισμό. Η Ελλάδα προσπαθεί πολύ σκληρά να αντιμετωπίσει το σύμπτωμα, ενώ δεν κάνει τίποτα να καταπολεμήσει την ασθένεια.

Αξιότιμε κ. Cohen

Ως πολίτες των ΗΠΑ ανησυχούμε για τη σταθερότητα στη νότια Βαλκανική Χερσόνησο αντιτιθέμενοι στην συμπερίληψη του oνόματος "Μακεδονία" ή "Μακεδονικός/ή" στο τελικό όνομα της "Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας" (πΓΔΜ). Αν και οι τοπικές λύσεις είναι σημαντικές καθώς συμβάλλουν στην παγκόσμια σταθερότητα, πρέπει να εξετάσουμε την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα στην συγκεκριμένη περιοχή. Οι σημερινές πολιτικές αξίες στην πΓΔΜ δεν πληρούν τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για τη βελτίωση των λειτουργικών σχέσεων γειτονίας μεταξύ της τελευταίας και της Ελλάδος.

Η ελληνική περιφέρεια της Μακεδονίας, λόγω των φυσικών της πόρων και της γεωγραφικής της θέσης, έχει γίνει άκρως επιθυμητό αντικείμενο που πρέπει να κατακτηθεί είτε με εισβολές με επακόλουθες καταστροφές είτε με πολιτική στάση. Στην πραγματικότητα, οι πολιτικοί των γειτονικών χωρών έθεσαν ως στόχο την εγκαθίδρυση εθιστικής πρακτικής υποτιθέμενης καταγωγής και γενεσιουργού δικαιώματος για να διεκδικήσουν τελικά τη γη που για 4000 χρόνια έχει ελληνική κληρονομιά. Πράγματι, τους δύο τελευταίους αιώνες η ελληνική περιφέρεια της Μακεδονίας έχει αντιμετωπίσει μια προκλητική προδιάθεση που συμπεριλαμβάνει, αλλά δεν περιορίζεται σε σκοπίμως εσφαλμένες δημογραφικές στατιστικές, πλαστογραφίες ιστορίας, αδυσώπητη ακρως επιθυμητό αντικείμενο παραπληροφόρηση και ακόμη και απαγωγή και κατήχηση των ελληνικών παιδιών στον κομμουνισμό.

Ενώ είναι υπερτάτης σημασίας η λύση της ονομασίας της πΓΔΜ να επιλυθεί όσο το δυνατόν συντομότερα, είναι επίσης επιτακτική ανάγκη ότι μια τέτοια συμφωνία να στερείται αθέμιτων και παραπλανητικών όρων που φαίνονται ανθεκτικοί και εμφανώς προσφέρουν ελπίδα για σταθερότητα, ενώ στην πραγματικότητα είναι γεμάτοι από όρους που θα προκαλέσουν αστάθεια. Μια λύση πρέπει να είναι τέτοια, ούτως ώστε και οι δύο πλευρές να επωφεληθούν από αυτήν χωρίς να τίθεται σε κίνδυνο η εθνική ασφάλεια και η εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδος κάθε φορά που η πΓΔΜ αλλάζει κυβερνήσεις. Είναι σημαντικό ότι οι ονομασίες όπως η υπηκοότητα, η εθνικότητα, η κληρονομιά, ο πολιτισμός, η ταυτότητα και κάθε άλλη ορολογία που συνδέεται στο παρόν με το όνομα "Μακεδονία" και τα παράγωγά της να ακολουθούν το τελικό όνομα της πΓΔΜ, όπως ορίζει το διεθνές δίκαιο και τα διεθνή πρότυπα.

Δεδομένου ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις της πΓΔΜ από πολιτική σκοπιμότητα δημιούργησαν μια εθνική αμνησία που ανάγκασε το σλαβικό έθνος να ξεχάσει ποιο είναι και τι είναι, η ευθύνη να εκπαιδεύσει τους πολίτες της χώρας σχετικά με τη σλαβική κληρονομιά τους παραμένει στα παρόντα κρατικά όργανα της πΓΔΜ . Καλούμε όλες τις εμπλεκόμενες δυνάμεις να προσφέρουν τις καλές τους υπηρεσίες για μια δίκαιη λύση, εξετάζοντας τους λόγους πίσω από την αντίρρησή μας. Το μονοπάτι που είχαν χαράξει οι προπάτορες των Σλάβων κατοίκων της πΓΔΜ παραμένει αναλλοίωτο επί του παρόντος με τη δικαιολογία ότι το όνομα της εθνότητας τους είναι «μακεδονικό», το οποίο είναι το μόνο που γνωρίζουν από τη γέννησή τους. Η πραγματικότητα είναι ότι έχουν αλλάξει τον εθνοτικό ορισμό τους μερικές φορές κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα.

Αντιτιθέμεθα στο όνομα "Μακεδονία", ακόμη και αν ακολουθεί γεωγραφική ονομασία που θα επέτρεπε στην πΓΔΜ ρητά ή έμμεσα το παράγωγο "Μακεδονικό/ή". Τέτοιες απαιτήσεις παρέχουν μια πλάγια αλλά ιδιάζουσα πορεία των Σλάβων προς το εγγενές δικαίωμα να διεκδικήσουν τη γη των υποθετικώς αρχαίων προγόνους τους.
 
Μᾶρκος Α. Τέμπλαρ
Σύμβουλος επί θεμάτων Εθνικής Ασφαλείας.
​Μακεδονική Αμφικτυονία

Αγαπητές συμπατριώτισσες Μακεδόνισες και Αγαπητοί συμπατριώτες Μακεδόνες,

Αισθάνομαι μεγάλη χαρά και τιμή που βρίσκομαι ανάμεσα σας, ανάμεσα σε παλιούς και πολλούς φίλους σ’ αυτήν την ιστορική ημέρα της ενάρξεως της 12ης Παγκοσμίου Συνελεύσεως της Παμμακεδονικής Ενώσεως.

Ως Μακεδόνας, κατανοώ πλήρως και συμμερίζομαι τις ανησυχίες σας σχετικά με την Μακεδονία μας την γενέτειρα του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ωστόσο, το κύριο θέμα της ομιλίας μου δεν είναι η ιστορική αλήθεια, αλλά το τι κρύβεται πίσω από αυτήν. Το ότι «Οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν Έλληνες» ξεπερνά κάθε εύλογη αμφιβολία.   Ακόμη και εκείνοι στα Σκόπια που έχουν στοιχειώδη γνώση της κλασσικής ιστορίας το γνωρίζουν. Φυσικά, η λογική δεν ισχύει για τους λαϊκιστές πολιτικούς, τους δικτατορίσκους και τους οπαδούς των ακραίων εθνικιστικών κύκλων.  Αλλά δεν είμαι εδώ για να σας απασχολήσω με τις ανοησίες των Σκοπιανών.

Ο λόγος που ευρίσκομαι ενώπιον σας είναι να επισημάνω ωρισμένα πράγματα που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν αλλά επίσης θέλω να δώσω την δική μου άποψη «βλέποντας τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά».  Θέλω να σας δώσω την δική μου άποψη για την απόφαση της Κομιντέρν να αναγνωρίσει το Μακεδονικό έθνος και τι είδους αναγνώριση πράγματι έκανε. 

​Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι η Κομιντέρν χρησιμοποίησε ορισμούς τους οποίους απέδωσε την δική της σημασία. Οι λέξεις κλειδιά είναι Μακεντόσκαγια Νάτσια  (Makedonskaya Natsia) και Μακέντονσκι Nάροντ (Makedonskiyi narod).  Έτσι ας δούμε την σημασία τους έτσι όπως την έδωσε η Κομιντέρν.

Έχω διαβάσει όλο το κείμενο της αποφάσεως το οποίο αποτελείται από τρεις σελίδες αλλά και την ανταλλαγή αλληλογραφίας μεταξύ διαφόρων σημαινόντων μελών της Κομιντέρν. Όσο πιό πολύ διάβαζα την απόφαση, τόσο πιο πολύ καταλάβαινα ότι η απόφαση συμπεριλάμβανε κάτι πού δεν έστεκε σωστά. Το ίδιο το ψήφισμα δεν προσέφερε κανένα χαρακτηριστικό στις λέξεις Νάτσια και Nάροντ διότι υποτίθεται ότι οι ορισμοί όπως η Κομιντέρν τους είχε ορίσει ήσαν γνωστοί μεταξύ των κομμουνιστών. 

Πρίν προχωρήσω, θέλω να τονίσω ότι ο Ιωσήφ Στάλιν εθεωρείτο από τους κομμουνιστές της εποχής του Λένιν εμπειρογνώμων στις εθνότητες, και γι ' αυτό ο Λένιν τον είχε εκλέξει Υπουργόν Εθνοτήτων της Σοβιετικής Ενώσεως. Συμφώνως λοιπόν με τον Στάλιν,

​Γι’ αυτό συμφώνως με τον Στάλιν και την Κομιντέρν το έθνος έπρεπε να έχει εδαφική κυριαρχία και κοινή γλώσσα συνεννοήσεως. Την στιγμή που κάποιος υποβάλλει «επικράτεια» η λέξις «έθνος» αλλάζει σημασία από έθνος σε κράτος. Το κείμενο της αποφάσεως της Κομιντέρν που εμείς ενδιαφερόμαστε, είχε τον τίτλο «Το Μακεδονικό Ζήτημα και η Ενωμένη  Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση (ΕΜΕΟ)». Η απόφαση πάρθηκε δε στις 11 Ιανουαρίου του 1934 και όπως είπα περιελάμβανε τρεις σελίδες, αλλά για λόγους συντομίας θα καλύψω μόνον επτά προτάσεις που μας ενδιαφέρουν ιδιαιτέρως.  Από τις επτά προτάσεις, οι πέντε δεν φαίνεται εκ πρώτης όψεως να έχουν συνοχή με την πρώτη παράγραφο.

Η επιτροπή της Κομιντέρν αφιέρωσε τις πρώτες προτάσεις στην αναγνώριση του μακεδονικού «έθνους» και το δικαίωμα του μακεδονικού «λαού» για αυτοδιάθεση της περιοχής που ζούσε με απόσχιση από τις χώρες που κατοικούσε ακόμη και εάν έπρεπε να πολεμήσει για να το επιτύχει.
 
Οι τρείς προτάσεις που ακολούθησαν αφιερώνονται στον «αγώνα» που υποτίθεται ότι έδινε για την ανεξαρτησία του ο μακεδονικός λαός στην ελληνική, σερβική και βουλγαρική Μακεδονία. Επίσης κατεδίκαζαν τις κυβερνήσεις των τριών κρατών που έκαναν τον μακεδονικόν λαό να υποφέρει.

Οι τελευταίες δυο προτάσεις όμως έδιναν την διακυβέρνηση του μακεδονικού «έθνους» στην Ενωμένη EMEO η οποία θα έκαμνε ό,τι ήταν δυνατόν μέσω εκπαιδεύσεως  και αστυνομεύσεως να ακολουθήσει ως κύριο στόχο της την καλλιέργεια μιας «πλουραλιστικής και ανεκτικής εθνικής ταυτότητος», η οποία θα ήταν απηλλαγμένη από μισαλλοδοξία και ξενοφοβία.  Αυτός θα ήταν ο χαρακτήρας του «μακεδονικού έθνους».
 
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα γραφόμενα των Ένγκελς, Λένιν, Στάλιν, της Κομιντερν, και την αλληλογραφία μεταξύ διαφόρων σημαινόντων μελών της Κομιντέρν, η έκφρασις Μακεντόσκαγια νάτσια δεν σημαίνει μακεδονικό έθνος με την εθνοτική άποψη, αλλά την πολιτική άποψη, δηλαδή ένα «πολυεθνικό κράτος» στο οποίο ζει ο Μακεδονικός λαός. Ποιός ακριβώς ήταν ο μακεδονικός λαός;  Θα σας εξηγήσω παρακάτω.

Το Μακεδονικό πολυεθνικό κράτος δεν υπήρχε τότε, ωστόσο ήταν στα σκαριά. Η Κομιντέρν ανεγνώρισε εκ των προτέρων ένα πολυεθνικό κράτος, την Βαλκανική Σοβιετική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία, η οποία θα σχηματίζονταν από τα προερχόμενα εδάφη της Μακεδονίας από τις τρεις βαλκανικές χώρες.
 
Ας έρθουμε τώρα στο ποιός ήταν ο μακεδονικός λαός.

Ο Hristo Andonov-Poljanski, σκοπιανός ιστορικός και πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου των Σκοπίων, προσέφερε την ακόλουθη εξήγηση: «Σε άλλα έγγραφα της Κομιντέρν, η έκφρασις «μακεδονικός λαός» καλύπτει όλους ανεξαιρέτως τους πληθυσμούς που κατοικούσαν στην περιοχή της Μακεδονίας.  Δηλαδή όλοι οι κάτοικοι της Μακεδονίας ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής αποτελούσαν τον «μακεδονικόν λαόν».

Να επαναλάβω, η Κομιντέρν ανεγνώρισε ένα επερχόμενο πολυεθνικό κράτος της Μακεδονίας κατοικημένο από ποικίλους λαούς που ζούσαν τότε στην Μακεδονία.  Έτσι νομίζουν με τον όρο
«Μακεδονικό Έθνος» η Κομιντέρν εννοούσε το σλαβικό ως ομόαιμον, ομόγλωσσον, κλπ, δηλαδή τους Σκοπιανούς, κάνει μεγάλο λάθος.

Τέτοιο πράγμα δεν ίσχυε για την Κομιντέρν.  Μάλιστα η εγκυκλοπαίδεια της Κομιντέρν χαρακτηρίζει το μονοεθνικό κράτος ως  φυλή. Το έθνος όμως για την Κομιντέρν δεν είναι φυλή, αλλά αποτελείται από φυλές. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν, τα ανωτέρω η απόφασις της Κομιντέρν  στην πραγματικότητα ανεγνώριζε το αναμενόμενο και συντόμως να συσταθεί πολυεθνικό κράτος της Μακεδονίας,
​