Μάρκος Α. Τέμπλαρ, Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας | Μακεδονική Αμφικτυονία
Μάρκος Α. Τέμπλαρ,Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας
Έχω διαβάσει τη Συμφωνία των Πρεσπών πολλές φορές, και όσο περισσότερο την διαβάζω, τόσο περισσότερο είναι εμφανές ότι οι ανημέρωτοι ακαδημαϊκοί των MΚΟ που την έγραψαν ενδιαφέρθηκαν μόνον για την θεωρητική πλευρά της συμφωνίας. Η γλώσσα αλλά και το στυλ της Συμφωνίας δείχνουν καθαρά ότι οι εμπλεκόμενοι στην συγγραφή δεν ήταν ούτε νομικοί ούτε διπλωμάτες με γνώση και εμπειρία σε διπλωματικά μέσα και όργανα. Είναι το μόνο συμπέρασμα που βγάζει όποιος γνωρίζει τη θεωρία και την πρακτική των πολιτικών επιστημών που σχετίζονται με το Μακεδονικό Ζήτημα. Oι γράφοντες και οι συντάκτες ήταν ερασιτέχνες.
Για πολλούς Ακαδημαϊκούς θα μπορούσε η συμφωνία να έχει νόημα. Παραδείγματος χάριν, ο λόγος που οι Σλάβοι της Δημοκρατίας των Σκοπίων ονομάζονται «Μακεδόνες» αναφέρεται και εξηγείται από τον Μισίρκοφ στο βιβλίο του «Περἰ Μακεδονικών Θεμάτων» (За македонцките работи) (Σκόπια, 1974, 158-9) και στο Βιβλίο του Προέδρου Γκλίγκοροφ, «Η Μακεδονία είναι το μόνο που έχουμε» (Македонија е сé Што Имаме) (Σκόπια, 2000, 354).
Ωστόσο, λαμβάνοντας μια σελίδα από τον Καρλ φον Κλάουζεβιτς, η συμφωνία όπως είναι γραμμένη, στερείται την κατάλληλη τροποποίηση της θεωρίας στην πραγματικότητα. Στη θεωρία, οι δύο λαοί, Έλληνες και Σλάβοι, ή όπως η συμφωνία επαναπροσδιορίζει τους τελευταίους, «Μακεδόνες», μπορούν να ζουν δίπλα - δίπλα, ευτυχισμένοι. Όμως ούτε ο Λένιν δεν συμφωνεί με κάτι τέτοιο. Ας μη ξεχνούμε ότι η ΕΣΣΔ και η Λαϊκή Κίνα ήταν πολύ επικινδύνως κοντά σε ανοικτή σύρραξη (Djilas, 1971, 175).
«Αλλά όλα παίρνουν μια διαφορετική μορφή όταν περνούμε από την θεωρία στην πράξη. Στην πρώτη, όλα πρέπει να υπόκεινται σε αισιοδοξία και πρέπει να φανταζόμαστε τη μία πλευρά καθώς και την άλλη, ενώ αγωνιζόμαστε για την τελειότητα και ακόμη και την επίτευξη της. Θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα; Θα μπορούσε…εάν περιέχει τέλεια και πλήρη λύση, απηλλαγμένη από οποιαδήποτε αντίδραση σε αυτήν, μέσω ενός προκαταρκτικού υπολογισμού της πολιτικής κατάστασης που θα προκύψει από αυτήν» (Κλάουζεβιτς, 2000, 268).
Αυτή η συμφωνία μέσω της αοριστίας σε ορισμένα χωρία και μια σειρά ελαττωματικών συλλογισμών και πλάνων είναι πηγή παγίδων για την ελληνική πλευρά, και με κάποιους τρόπους μέσα από την ειδική φροντίδα των πολλαπλών «ωχ αδερφέ, δεν βαριέσαι» και «όλοι αδέλφια είμαστε» των ακαδημαϊκών συντακτών, φέρουν στο μυαλό την ενδεχόμενη εφαρμογή του προσκοπικού κανόνα «Ο Αίολος θυμώνει οι άνεμοι φυσούν καταστροφή σ' ό,τι κι αν βρουν».
Όσοι πιστεύουν ότι η συμφωνία τέθηκε στα σκαριά πέρυσι, πλανιόνται οικτρώς. Η συγκέντρωση των κύριων σημείων της συντάχθηκε σχεδόν αμέσως μετά την Ενδιάμεση Συμφωνία το 1995. Αν και η Ενδιάμεσος Συμφωνία είχε υπογραφεί μόνον για το όνομα της χώρας, σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις των Σκοπίων και Αθηνών διαπραγματεύθηκαν επισήμως το όνομα της χώρας, όμως σιωπηλώς και υπογείως, λόγω επιμονής των Σκοπίων και την «κατανόηση» των Ελλήνων πολιτικών, «διαπραγματεύτηκαν» το θέμα της εθνικότητας, γλώσσας και κληρονομιάς.
Το 2008, ο Πρόεδρος Τσερβένκοφσκι πρότεινε στην Ντόρα Μπακογιάννη να εισάγουν την ιδέα της εθνότητας, γλώσσας και κληρονομιάς σιωπηρά στην τελική έκδοση της Συμφωνίας με έμμεσο τρόπο ώστε ο Ελληνικός λαός να μην το αντιληφθεί παρά μόνον ως το αποτέλεσμα της εφαρμογής της συμφωνίας. Η Ντόρα Μπακογιάννη μάλιστα διαπραγματεύτηκε με τον Μιλοσόσκι αμέσως μετά το Βουκουρέστι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα για την Ελλάδα ήταν η erga omnes ή «όλες τις χρήσεις» και η συμπερίληψη του τελικού ονόματος στο Σύνταγμα της ΠΓΔΜ. Η κ. Μπακογιάννη, όπως και η ίδια, άρχισε να πιέζει την ιδέα της διεθνούς χρήσης μόνο για να αποφύγει ακόμη και την αναγνώριση erga omnes.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω στο ζήτημα της γλώσσας είναι το εξής. Η ύπαρξη Γενικού Προξενείου στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας από το 1951 σήμαινε μια έμμεση αλλά σίγουρη αναγνώριση της τοποθεσίας δηλαδή της «Μακεδονίας» οπου ο λαός ονομαζόταν «Μακεδονικός» και μιλούσε την «Μακεδονική» γλώσσα. Αυτό και μόνον δεν συνιστούσε αποδοχή των Σκοπίων ως Μακεδονία και τα παράγωγά της λέξεως; Γιατί το ΥΠΕΞ έπαιζε με το θέμα του ονόματος για τόσα χρόνια και περίμενε τόσο καιρό να δικαιολογήσει τέτοια φαυλότητα; Ίσως ήταν το όνομα προφανές, και ποτέ δεν είδε. Το λέω αυτό, διότι στο θέμα του ονόματος της χώρας έκανε σχεδόν 70 χρόνια, αλλά στο θέμα της γλώσσας βρήκε μια παιδαριώδη δικαιολογία.
Για πολλούς Ακαδημαϊκούς θα μπορούσε η συμφωνία να έχει νόημα. Παραδείγματος χάριν, ο λόγος που οι Σλάβοι της Δημοκρατίας των Σκοπίων ονομάζονται «Μακεδόνες» αναφέρεται και εξηγείται από τον Μισίρκοφ στο βιβλίο του «Περἰ Μακεδονικών Θεμάτων» (За македонцките работи) (Σκόπια, 1974, 158-9) και στο Βιβλίο του Προέδρου Γκλίγκοροφ, «Η Μακεδονία είναι το μόνο που έχουμε» (Македонија е сé Што Имаме) (Σκόπια, 2000, 354).
Ωστόσο, λαμβάνοντας μια σελίδα από τον Καρλ φον Κλάουζεβιτς, η συμφωνία όπως είναι γραμμένη, στερείται την κατάλληλη τροποποίηση της θεωρίας στην πραγματικότητα. Στη θεωρία, οι δύο λαοί, Έλληνες και Σλάβοι, ή όπως η συμφωνία επαναπροσδιορίζει τους τελευταίους, «Μακεδόνες», μπορούν να ζουν δίπλα - δίπλα, ευτυχισμένοι. Όμως ούτε ο Λένιν δεν συμφωνεί με κάτι τέτοιο. Ας μη ξεχνούμε ότι η ΕΣΣΔ και η Λαϊκή Κίνα ήταν πολύ επικινδύνως κοντά σε ανοικτή σύρραξη (Djilas, 1971, 175).
«Αλλά όλα παίρνουν μια διαφορετική μορφή όταν περνούμε από την θεωρία στην πράξη. Στην πρώτη, όλα πρέπει να υπόκεινται σε αισιοδοξία και πρέπει να φανταζόμαστε τη μία πλευρά καθώς και την άλλη, ενώ αγωνιζόμαστε για την τελειότητα και ακόμη και την επίτευξη της. Θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα; Θα μπορούσε…εάν περιέχει τέλεια και πλήρη λύση, απηλλαγμένη από οποιαδήποτε αντίδραση σε αυτήν, μέσω ενός προκαταρκτικού υπολογισμού της πολιτικής κατάστασης που θα προκύψει από αυτήν» (Κλάουζεβιτς, 2000, 268).
Αυτή η συμφωνία μέσω της αοριστίας σε ορισμένα χωρία και μια σειρά ελαττωματικών συλλογισμών και πλάνων είναι πηγή παγίδων για την ελληνική πλευρά, και με κάποιους τρόπους μέσα από την ειδική φροντίδα των πολλαπλών «ωχ αδερφέ, δεν βαριέσαι» και «όλοι αδέλφια είμαστε» των ακαδημαϊκών συντακτών, φέρουν στο μυαλό την ενδεχόμενη εφαρμογή του προσκοπικού κανόνα «Ο Αίολος θυμώνει οι άνεμοι φυσούν καταστροφή σ' ό,τι κι αν βρουν».
Όσοι πιστεύουν ότι η συμφωνία τέθηκε στα σκαριά πέρυσι, πλανιόνται οικτρώς. Η συγκέντρωση των κύριων σημείων της συντάχθηκε σχεδόν αμέσως μετά την Ενδιάμεση Συμφωνία το 1995. Αν και η Ενδιάμεσος Συμφωνία είχε υπογραφεί μόνον για το όνομα της χώρας, σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις των Σκοπίων και Αθηνών διαπραγματεύθηκαν επισήμως το όνομα της χώρας, όμως σιωπηλώς και υπογείως, λόγω επιμονής των Σκοπίων και την «κατανόηση» των Ελλήνων πολιτικών, «διαπραγματεύτηκαν» το θέμα της εθνικότητας, γλώσσας και κληρονομιάς.
Το 2008, ο Πρόεδρος Τσερβένκοφσκι πρότεινε στην Ντόρα Μπακογιάννη να εισάγουν την ιδέα της εθνότητας, γλώσσας και κληρονομιάς σιωπηρά στην τελική έκδοση της Συμφωνίας με έμμεσο τρόπο ώστε ο Ελληνικός λαός να μην το αντιληφθεί παρά μόνον ως το αποτέλεσμα της εφαρμογής της συμφωνίας. Η Ντόρα Μπακογιάννη μάλιστα διαπραγματεύτηκε με τον Μιλοσόσκι αμέσως μετά το Βουκουρέστι. Το μεγαλύτερο πρόβλημα για την Ελλάδα ήταν η erga omnes ή «όλες τις χρήσεις» και η συμπερίληψη του τελικού ονόματος στο Σύνταγμα της ΠΓΔΜ. Η κ. Μπακογιάννη, όπως και η ίδια, άρχισε να πιέζει την ιδέα της διεθνούς χρήσης μόνο για να αποφύγει ακόμη και την αναγνώριση erga omnes.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω στο ζήτημα της γλώσσας είναι το εξής. Η ύπαρξη Γενικού Προξενείου στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας από το 1951 σήμαινε μια έμμεση αλλά σίγουρη αναγνώριση της τοποθεσίας δηλαδή της «Μακεδονίας» οπου ο λαός ονομαζόταν «Μακεδονικός» και μιλούσε την «Μακεδονική» γλώσσα. Αυτό και μόνον δεν συνιστούσε αποδοχή των Σκοπίων ως Μακεδονία και τα παράγωγά της λέξεως; Γιατί το ΥΠΕΞ έπαιζε με το θέμα του ονόματος για τόσα χρόνια και περίμενε τόσο καιρό να δικαιολογήσει τέτοια φαυλότητα; Ίσως ήταν το όνομα προφανές, και ποτέ δεν είδε. Το λέω αυτό, διότι στο θέμα του ονόματος της χώρας έκανε σχεδόν 70 χρόνια, αλλά στο θέμα της γλώσσας βρήκε μια παιδαριώδη δικαιολογία.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση Η Τρίτη Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την τυποποίηση των γεωγραφικών ονομάτων (gazetteer) που προσφώνησε ο καθηγητής της αστρονομίας Λ. N. Μαυρίδης, Πρόεδρος του Συνεδρίου, δεν είχε τίποτα να κάνει με αναγνώριση γλώσσας. Τέτοιος ανόητος συλλογισμός καθιστά πνευματική υβριν κάθε ανθρώπου και διαδηλώνει την ανήθικη βάση της κουλτούρας της Ελληνικής πολιτικής ελίτ. Η δήλωση της Διάσκεψης ήταν μόνον ένα σχέδιο ψηφίσματος που αναφέρεται σε «Σερβο-Κροατικό και Μακεδονικό κυριλλικό αλφάβητο της Γιουγκοσλαβίας». Ίσως επειδή το αρχικό κείμενο στην αγγλική έχει ορθογραφικό λάθος στην λέξη «Κροατικό» θα πρέπει η Ελλάδα να σταματήσει να αναγνωρίζει την ύπαρξη της Σερβοκροατικής γλώσσας.
Κάντε κλικ για μεγέθυνση Η δικαιολογία για την αναγνώριση της «Μακεδονικής» γλώσσας είναι τόσο εσφαλμένη, που προσβάλει την διανοητική οξύτητα του ελληνικού λαού. Πώς είναι δυνατόν ένα απλό σχέδιο εγγράφου σχετικά με ένα αλφάβητο, να είναι σοβαρή και αδιάσειστη αιτία να περάσει ως αναγνώριση της γλώσσας; Στην προκειμένη περίπτωση πού ήταν η τότε Ελληνική κυβέρνηση να απαιτήσει εξαίρεση και να διατυπώσει στον ΟΗΕ ότι η υπογραφή της Ελλάδος στην τελική διακήρυξη επ’ ουδενί λόγω σήμαινε την αναγνώριση Μακεδονικής γλώσσας και γραφής;
Η ίδια έκδοση της Διάσκεψης δεν διευκρινίζει επ’ ακριβώς ποιας κινεζικής γλώσσας λογογράμματα η Κινεζική κυβέρνηση προσέφερε προς αναγνώριση στην Διάσκεψη. Έτσι και για να είμαστε πιο ακριβείς στην αναγνώριση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, θα πρέπει να ξεψαχνίσουμε αν ο ΟΗΕ χρησιμοποίησε τα απλοποιημένα λογογραφήματα μιας άπιαστης κινεζικής γλώσσας που χρησιμοποιείται στην ΛΔΚ, ή αν ο ΟΗΕ χρησιμοποίησε τα παραδοσιακά λογογραφήματα αναγνωρίζοντας την Ταϊβάν «από λάθος»;
Αλλά ο τρόπος που οι «διανοούμενοι» των «προοδευτικών» MΚΟ που έκαναν το όλο θέμα είναι σαν να μπήκαν σε ένα δωμάτιο και αντί να δουν τον ελέφαντα που ήταν μπροστά τους έψαξαν και βρήκαν έναν ψύλλο στα άχυρα.
Όσο για την σφραγίδα στα διαβατήρια, ξέρω ότι η Ελλάδα σφράγιζε βίζες και είσοδο/έξοδο σε λευκό χαρτί και όχι απ’ ευθείας στα διαβατήρια της πΓΔΜ, όπως είναι ο κανόνας σε περιπτώσεις όταν μία χώρα δεν αναγνωρίζει την άλλη. Ποια κυβέρνηση της Ελλάδας είχε αλλάξει αυτόν τον διεθνή διπλωματικό κανόνα και επέτρεψε την απ’ ευθείαν σφράγιση των διαβατήρια της πΓΔΜ;
Η ελληνική κυβέρνηση χρειάστηκε κολονοσκόπηση και αντί να πάει σε γαστρεντερολόγο προτίμησε τον υδραυλικό, επειδή ο τελευταίος ήταν φθηνότερος.
Αν κάποιος νομίζει ότι εγώ χλευάζω την εκδηλωμένη ανηθικότητα των ανεύθυνων του ΥΠΕΞ και εκείνων των ΜΚΟ που ασχολούνται με θέματα που είναι έξω της συγκεκριμένης ειδικότητάς τους, η απάντησή μου είναι, ΝΑΙ, ΑΠΟΛΥΤΩΣ. Στο κάτω κάτω της γραφής, το Ελληνικό ΥΠΕΞ άνοιξε την πόρτα. Επειδή δεν βλέπω το «Ελληνικό» ΥΠΕΞ να απασχολεί Έλληνες, θέλω να ξέρω αν απασχολεί τουλάχιστον Φιλέλληνες;
Η ίδια έκδοση της Διάσκεψης δεν διευκρινίζει επ’ ακριβώς ποιας κινεζικής γλώσσας λογογράμματα η Κινεζική κυβέρνηση προσέφερε προς αναγνώριση στην Διάσκεψη. Έτσι και για να είμαστε πιο ακριβείς στην αναγνώριση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, θα πρέπει να ξεψαχνίσουμε αν ο ΟΗΕ χρησιμοποίησε τα απλοποιημένα λογογραφήματα μιας άπιαστης κινεζικής γλώσσας που χρησιμοποιείται στην ΛΔΚ, ή αν ο ΟΗΕ χρησιμοποίησε τα παραδοσιακά λογογραφήματα αναγνωρίζοντας την Ταϊβάν «από λάθος»;
Αλλά ο τρόπος που οι «διανοούμενοι» των «προοδευτικών» MΚΟ που έκαναν το όλο θέμα είναι σαν να μπήκαν σε ένα δωμάτιο και αντί να δουν τον ελέφαντα που ήταν μπροστά τους έψαξαν και βρήκαν έναν ψύλλο στα άχυρα.
Όσο για την σφραγίδα στα διαβατήρια, ξέρω ότι η Ελλάδα σφράγιζε βίζες και είσοδο/έξοδο σε λευκό χαρτί και όχι απ’ ευθείας στα διαβατήρια της πΓΔΜ, όπως είναι ο κανόνας σε περιπτώσεις όταν μία χώρα δεν αναγνωρίζει την άλλη. Ποια κυβέρνηση της Ελλάδας είχε αλλάξει αυτόν τον διεθνή διπλωματικό κανόνα και επέτρεψε την απ’ ευθείαν σφράγιση των διαβατήρια της πΓΔΜ;
Η ελληνική κυβέρνηση χρειάστηκε κολονοσκόπηση και αντί να πάει σε γαστρεντερολόγο προτίμησε τον υδραυλικό, επειδή ο τελευταίος ήταν φθηνότερος.
Αν κάποιος νομίζει ότι εγώ χλευάζω την εκδηλωμένη ανηθικότητα των ανεύθυνων του ΥΠΕΞ και εκείνων των ΜΚΟ που ασχολούνται με θέματα που είναι έξω της συγκεκριμένης ειδικότητάς τους, η απάντησή μου είναι, ΝΑΙ, ΑΠΟΛΥΤΩΣ. Στο κάτω κάτω της γραφής, το Ελληνικό ΥΠΕΞ άνοιξε την πόρτα. Επειδή δεν βλέπω το «Ελληνικό» ΥΠΕΞ να απασχολεί Έλληνες, θέλω να ξέρω αν απασχολεί τουλάχιστον Φιλέλληνες;
RSS Feed